„Kompas rodzica” - warsztaty dla rodziców.

Już od dłuższego czasu myśleliśmy by w ramach działalności stowarzyszenia zorganizować praktyczne warsztaty dla rodziców, na których mogli by oni wymienić się swoimi doświadczeniami wychowawczymi, inspirować się wzajemnie oraz wzniecać na nowo swój zapał wychowawczy. W styczniu tego roku spotkałem pana Janusza Wardaka i wiedząc, że jest on zaangażowany w warsztaty Akademii Familijnej zaraz przyszedł mi do głowy pomysł, by poprowadził podobne warsztaty u nas na Śląsku. Udało się przejść od pomysłu do realizacji i tak od października ruszamy z warsztatami dla rodziców.

Janusz wraz ze swoją małżonką Anią są doświadczonymi rodzicami i myślę, że śmiało mogę powiedzieć, ekspertami w temacie wychowania (wychowują dziesięcioro dzieci). Ich pomysł na praktyczne warsztaty przy wykorzystaniu książki „Kompas rodzica – Poradnik z ćwiczeniami” Jamesa Stensona zrodził się jeszcze przed naszą styczniową rozmową (wtedy książka nie była jeszcze wydrukowana). Możemy więc mieć te warsztaty jako pierwsi i przecierać szlaki kolejnym edycjom.

Zastanawiałem się jak szybko zmienia się otaczający nas świat oraz jak dużo informacji zalewa nasze komputery, smartfony i tablety. Jeśli chodzi o tematy wychowawcze to jest wiele teorii, które to czasami się wykluczają. Czytamy i zastanawiamy się ile jest prawdy w tym o czym czytamy. Jak dotrzeć do prawdy, jak ją rozpoznać? Jako dorośli mamy z tym duży problem a chodzi przecież o najważniejsze sprawy w naszym życiu dotyczące naszej najbliższej rodziny. Usłyszałem niedawno, że dzieci nie mają dziś problemów z wiedzą bo mają "wujka" google, który wie wszystko (a już na pewno więcej od rodziców). Co powinniśmy zrobić by zdobyć zaufanie i utrzymać autorytet w oczach dzieci wiedząc jednocześnie, że nie jesteśmy w stanie konkurować z ilością wiedzy w internecie? Jakie powinno być nasze podejście do używania przez nasze dzieci urządzeń elektronicznych, które są dla nich bardzo kuszące i atrakcyjne? Jak sprawić by mądrze z nich korzystały? Nie da się odciąć dzieci od Internetu, bo nawet jeśli zrobimy to w domu to w szkole koledzy pomogą im nadrobić zaległości. Jak nauczyć dziecko odpowiedzialnego korzystania z wartościowej wiedzy zawartej w internecie?

Powyższy problem jest tylko jednym z wielu, na które jako rodzice szukamy odpowiedzi. We wszystkich aspektach wychowania dziecka najważniejszy jest czas jaki jesteśmy w stanie dla niego wygospodarować. Często znajdujemy czas na hobby dziecka czy na korepetycje, na różne dodatkowe zajęcia pozalekcyjne, które mają uczynić z naszych dzieci w przyszłości dobrze zarabiających pracowników, a jednocześnie oczekujemy by były one w przyszłości dobrymi żonami, dobrymi mężami a następnie dobrymi ojcami czy dobrymi matkami. Do tego nie wystarczy wyposażenie dzieci w wiedzę, ale musimy jeszcze zadbać o ich WYCHOWANIE. Aby zrealizować te nasze marzenia odnośnie szczęścia i życiowego sukcesu jakiego życzymy naszym pociechom niezbędny jest plan działania - nie powinniśmy zostawiać tego przypadkowi. Jeśli kocham to powinienem wymagać najpierw od siebie a dopiero później od dziecka. Aby się zmotywować do wymagania od siebie uświadommy sobie, że jest to wynik naszej miłości do dzieci - jeśli kocham to nie jest to dla mnie zbyt męczące.

Warsztaty rozpoczną się spotkaniem inauguracyjnym, które odbędzie się 8 października. A miejsce spotkania będzie uzależnione od ilości chętnych ( roześlemy je uczestnikom kilka dni przed spotkaniem inauguracyjnym).

Temat pierwszych warsztatów to: „Jak kształtować charakter dziecka”.

Kolejne spotkania będą odbywały się 1 raz w miesiącu a kolejne tematy spotkań będą dotyczyły następujących tematów:

- Jakie cechy warto ukształtować w naszych dzieciach i jak to zrobić

- Jak nauczyć dzieci niekonsumpcyjnego stylu życia

- Co to znaczy być rodzicem-liderem

- Jak wprowadzać rodzinne zasady ( spotkanie na żywo)

- Dyscyplina i serdeczność w wychowaniu

- Jak zapanować nad mediami cyfrowymi w rodzinie

- Jak wychować rozsądne i odpowiedzialne dzieci

Na pierwszym spotkaniu uczestnicy podejmą decyzję czy forma warsztatów spełnia ich oczekiwania oraz zdecydować czy zapisać się na cały kurs. Koszt całości warsztatów wraz z materiałami i książką to 200 zł. Mam nadzieję, że w kolejnych latach uda nam się zgromadzić sporą grupę rodziców chętnych do współpracy w następnych inicjatywach wspierających rodziny naszego regionu a może i kopiowania naszych pomysłów w innych rejonach Polski.

Chęć zapisania się na pierwsze spotkanie należy zgłosić wypełniając formularz kontaktowy na naszej stronie (https://www.dla-rodziny.edu.pl/contact) lub na adres email dlatwojejrodziny@gmail.com

https://wardakowie.pl/blog/autorytet-i-posluszenstwo-w-wychowaniu/

Marzenia afrykańskich rodziców i ich dzieci.

Jest takie miejsce w Senegalu gdzie, jako jedyny polski ksiądz znalazł się o. Szczepan Frankowski. Prowadzi tam misję, w której oprócz opieki duchowej dla miejscowej ludności stara się o pomoc w zorganizowaniu nauki i opieki dla najmłodszych dzieci. Misja ta znajduje się na południowych krańcach Archidiecezji Dakar. Jest to parafia wiejska położona 120 km od Dakaru. Praca tu jest na pewno bardzo wymagająca, bo konieczna jest duża cierpliwość, otwartość na nową kulturę, zwyczaje... Tutejsi mieszkańcy wsi żyją w rytmie pór roku ciężko pracując w czasie pory deszczowej i tuż po niej, kiedy trzeba zebrać plony. Są całkowicie uzależnieni od warunków atmosferycznych i wielkość zbiorów zależy głównie od ilości opadów. Choć 90% Senegalczyków jest muzułmanami to nie są oni fundamentalistami. Katolicy są w mniejszości, jeśli chodzi o ogół społeczeństwa. Jednak najlepsze szkoły podstawowe i średnie należą do systemu szkół katolickich, które są gwarantem najlepszego wykształcenia. Zdecydowana większość beneficjentów katolickiego systemu edukacji jak i służby zdrowia to muzułmanie. Bezinteresowna służba bliźniemu bez dyskryminacji jest najlepszym sposobem budowania zaufania i dobrych relacji.

Aby pomóc realizować zadania związane z edukacją i wychowaniem dzieci w tym zakątku Afryki założyciele Fundacji Na Rzecz Edukacji i Rodziny Ku Dobremu po zapoznaniu się z potrzebami miejscowej ludności postanowili wspomóc projekt budowy przedszkola w tym miejscu oraz objąć go swoim patronatem.

Jednym z głównych celów Fundacji Ku Dobremu jest utworzenie sieci przedszkoli rodzinnych dla naszych dzieci w Polsce. Uświadomiliśmy sobie, że warto najpierw zrobić coś dobrego na rzecz bardziej potrzebujących, na przykład w Afryce. Tamtejsi rodzice nie mogą sobie nawet pomarzyć o takiej inicjatywie, jaką chcemy zrealizować dla naszych dzieci czy wnuków. Chcąc im pomóc w zrealizowaniu tego marzenia (wybudowania przedszkola a później może też szkoły) niezbędne jest zebranie odpowiednich środków finansowych.

Gorąco zachęcamy naszych darczyńców oraz sympatyków jak również wszystkich ludzi dobrej woli do dokonywania wpłat nawet drobnych kwot z dopiskiem „Przedszkole Senegal” na konto naszego stowarzyszenia. Na bieżąco będziemy informowali o postępach prac na stronie internetowej naszego stowarzyszenia.

DOROSŁOŚĆ – NOWY ETAP.

I wtedy w życiu Emily wydarzyło się coś wyjątkowego. Nagle zdała sobie sprawę z tego, kim jest. Właściwie nie wiadomo, dlaczego nie wydarzyło się to pięć lat wcześniej, czy pięć lat później; trudno było też zrozumieć dlaczego akurat tamtego popołudnia to poczuła.

Wydawało się jej czymś zabawnym obserwować swoją ręką lub nogę, które tak szybko i posłusznie wypełniały jej rozkazy. Pamięć podpowiadała jej, że kończyny zawsze ją słuchały, lecz nigdy nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie to zadziwiające.

Odkrycie to było dla niej czymś niesamowitym, choć bliżej nieokreślonym. Kiedy przekonała się ze zdziwieniem, że ona to ‘ona’, zaczęła zastanawiać się nad doniosłością tego, co odkryła. Po pierwsze, kto sprawił, że pośród tylu ludzi, ona właśnie była tą konkretną osobą, która nazywa się Emily Bas-Thornton, urodzoną akurat w tym roku, wśród tylu innych lat i epok, dopasowana dokładnie do swojej cielesnej powłoki? Ona sama, czy sprawił to Bóg?

Po drugie, dlaczego nie zauważyła tego wcześniej? Żyła już przecież tyle lat, a nigdy wcześniej nie zwróciła na to uwagi. Miała wrażenie, że jest podobna do kogoś, kto nagle o jedenastej w nocy, siedząc w swoim fotelu, przypomniał sobie, że właśnie tej nocy miał iść z kimś na kolację. Jak mogła tak siedzieć cały wieczór jak gdyby nigdy nic? Jak mogła żyć tyle lat i nie zauważyć czegoś tak oczywistego?

Takie właśnie rozmyślania bohaterki jednej z powieści Richarda Hughesa zwracają również naszą uwagę na bardzo ważną i interesującą rzeczywistość, mianowicie na to, iż każdy z nas jest jedyną w swoim rodzaju istotą, która ma do wykonania określona misję, której nikt za nas wykonać nie może. To właśnie stanowi kwintesencję naszego życia.

Nie chodzi tu o to, aby nagle stać się jakimiś wizjonerami, czy idealistycznymi bohaterami, którzy podejmują się jakiejś niezwykłej misji; można być szczęśliwym na wiele różnych sposobów, ale nie powinniśmy, czy to przez zwykłe lenistwo, czy też egoizm, uciekać przed wyzwaniami jakie niesie nam z sobą życie.

Wiele osób zaczyna odkrywać te same rzeczy, co nasza bohaterka w okresie dojrzewania, ale są tacy, którzy nie potrafią. To ofiary pewnego rodzaju syndromu Piotrusia Pana, który mentalnie nie chce stać się dorosłym. Trudno im pokierować swoim własnym życiem. Wydaje się, że potrafią dostrzec linię, która rozdziela młodość od dorosłości – linię, która wydaje im się jakimś niesamowicie głębokim potokiem; miesiącami i latami szukają jakiegoś pomostu lub płytkiego miejsca, przez które mogliby przedostać się na drugi brzeg, ale nie potrafią pokonać tej przeszkody jednym skokiem. Smutne jest to, że szybko zaczynają żałować swoich młodych lat i tego w jaki sposób je zmarnowali.

Kiedy przyjrzeć się niedojrzałości niektórych małżeństw widać wyraźnie na czym to polega. Małżeństwa te, to już nie wspólne plany dwojga dorosłych i odpowiedzialnych ludzi, ale - jak napisała kiedyś Susanna Tamaro – to ucieczka dwojga dzieci w sen.

Być może dużą rolę odgrywają tu rozmaite elementy wychowania, na przykład obawa rodziców przed stawianiem wymagań. Rodzice nie mówią swoim dzieciom, że kiedy dziś nie są wierni w jakiejś małej sprawie, to jutro mogą postąpić niesprawiedliwe w innej; wolą unikać rozmów o konsekwencjach, ponieważ to takie niedzisiejsze! Lepiej dzieci do niczego nie zmuszać, żeby przypadkiem nie czuły one jakiegoś dyskomfortu. To są właśnie te błędy, które jeśli w porę się ich nie wyeliminuje, prowadzą do smutnego i nieświadomego przedłużania okresu dzieciństwa. Jest to jedna z największych tragedii naszych czasów, która zawsze ma gorzkie zakończenie.

Alfonso Aguilo.

Tłum. Incognito